O escritor e o ilustrador seleccionados este ano 2020 para elaboraren o cartel foron Peter Svetina (que leva por título: "Fame de palabras") e Damijan Stepančič.
Todos temos contos que alimentaron a nosa infancia e nos fixeron soñar outros mundos dos que sermos protagonistas.
Da escola lembro un título terrorífico: O castelo de Irás e non tornarás. Sempre fun moi medoñenta. Non me acordo do contido pero lembro que me facía tremer coma unha vara verde. Dábame case tanto pavor coma cando na casa me mandaban ir buscar patacas ao faiado. Que terán os faiados?
Sentín mágoa de Pinochio cun gorro de miolo de pan condenado a ser un burro eternamente por non querer ir á escola. Meu pobre! E aquel esquelete cun ollo de vidro? Que difícil facer cousas da vida cotiá en segundo que circunstancias!
Chorei infinitamente por aquel espantallo amigable que se despoxaba de si para alimentar a uns nenos pobres. Sigo chorando, agora de maior, polo curioso Principiño que só quería voltar onda a súa flor co año metido nunha caixa con buratos para respirar que lle pintou o aviador . E por Pachín o can de Balbino? Ríos de bágoas.
Pero a cousa que máis me abraiou aos seis anos foi a posibilidade de que os nenos puideran vir en latas de conservas coma os pexegos. Pasoulle á señora Bartolotti. Veulle un neno por correo postal. Konrad, acórdome ben. Era un neno perfecto. E ela, a señora Bartolotti, era moi diferente á miña nai. Por exemplo, comía na cama e sacudía as frangullas da roupa a saltos. Coido que me impactou máis esa posibilidade de que os nenos viñesen en latas de conserva que o feito de que existisen laranxas que falan e se ofenden ou que haxa galiñas azuis. Igual debería apuntar aquí, como cousa extraordinaria, que miña nai matou un rato pequeno cunha espiga sen mirar. Aforro os detalles deste feito insólito para outro día.
A min non me sorprendía nada que houbese unha galiña azul, que disque poñía ovos de cores, porque cando eu era pequena na feira en Noia vendían pitiños de cores. Non me credes? Pois, si. Ás miñas curmáns máis vellas compráronlles cadanseu; a min, non. Dá igual. O conto foi que choveu e os pitos desteñiron. Aí foi cando as novas xeracións da miña familia empezamos a comprender que a xente grande pensa que os rapaces pequenos son parvos.
E nestes días que lle conto contos ao meu sobriño por videochamada síntome coma unha especie de Gianni Rodari do século XXI. Bueno, iso pensaba de min mesma ata que onte ás 13,13 horas tiven unha revelación. Foi por teléfono. A revelación, digo. O técnico que veu arreglarme a wifi reveloume que son a única veciña de todo o edificio que aínda non ten fibra. Entón, debo dicir con máis propiedade que son unha especie de Gianni Rodari de finais do século XX.
E remato para hoxe, Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil, cunha frase de alguén que contribuíu a amoblar a miña infancia:
"A fantasía non é un lobo malo ao que hai que ter medo, nin un delicto que haxa que vixiar constantemente, senón un mundo extraordinariamente rico e marxinado dunha maneira estúpida" (Gianni Rodari)
No hay comentarios:
Publicar un comentario